In een witte wereld naar Leiden gereisd voor de laatste lootjes. Meestal bouw je af naar het einde van het jaar. Ik niet. Het opruimen van die mailbox levert heel veel nieuwe plannen en opkomende ideeën op. Help, ik wil een ruststand.
Al dagen lang ben ik samen met de collega's van de afdeling communicatie bezig om onze persvrienden bij te praten en te informeren over de wijze waarop de gemeente Leiden de gladheidsbestrijding aanpakt en hoe het staat met het ophalen van het huisvuil. Erg belangrijk. Helaas is de informatiedichtheid van de krantenartikelen niet zo groot als de antwoorden die wij gegeven hebben. Ik lees dat de voorzitter van de fietsersbond boos is. Ook belangrijk, maar de media als doorgeefluik om inwoners op de hoogte te stellen, dat is verleden tijd. Inwoners van Leiden kunnen wel terecht op gemeente.leiden.nl/over-de-stad/invloed-winterweer, een speciale webpagina.
Over een paar uurtjes ga ik met de trein weer terug naar huis. Door het witte landschap. Natuurlijk hoop ik dat mijn trein op tijd rijd. Ik begrijp overigens best dat er minder treinen kunnen rijden. En ik begrijp ook hoe moeilijk het is om iedereen, zowel personeel als reizigers, goed geïnformeerd te houden. We moeten ons namelijk wel realiseren dat door de toenemende digitale mogelijkheden de behoefte aan informatie ook is toegenomen. Ik ben opgegroeid in een tijd zonder mobiele telefoon, laat staan mobiel internet. Ik wachtte rustig af. Tot de trein kwam. En die ruststand, die ga ik de komende weken weer zoeken. De verstilde rust van een vol gesneeuwd land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten