Kersttoespraak

De laatste uren van Kerst 2010 tikken weg. De witte wereld gaf er een leuk tintje aan. Vanmiddag in de file gewandeld. Nieuwe ervaring. We lijken in Nederland steeds meer dingen massaal te doen. Filewandelen wordt vast het nieuwe woord van 2011.

We eindigen de Kerst samen op de bank. Hans en ik. Het circus uit Monte Carlo vond ik erg leuk. Nostalgie, jeugdsentiment. Helaas heb ik niet de hele avond zap control. De http://www.nederland3.nl/programma/jiskefet-heb-je-nog-geneukt-tour-2010 kan mij niet echt boeien. Is niet mijn soort humor. Hans vindt het wel leuk. Is misschien ook wel meer mannenhumor. Plat.

De laptop biedt uitkomst. Gisteren geen tijd genomen om naar de Kersttoespraak van de koningin te luisteren. Koningin Beatrix roept op tot saamhorigheid, medemenselijkheid, solidariteit en verdraagzaamheid. Mooie woorden. Maar komen ze over. Ik heb de tekst twee keer geluisterd, twee keer gelezen. http://www.koninklijkhuis.nl/Actueel/Toespraken/Toesprakenarchief/2010/Kersttoespraak_2010.html. Ik zal niet de eerste zijn die voorspelt dat de kijkcijfers volgend jaar weer lager zullen uitvallen. De zorgvuldig uitgesproken politiek correcte grammatikaal perfecte zinnen boeien niet. En zeker niet massaal.

Ruststand

In een witte wereld naar Leiden gereisd voor de laatste lootjes. Meestal bouw je af naar het einde van het jaar. Ik niet. Het opruimen van die mailbox levert heel veel nieuwe plannen en opkomende ideeën op. Help, ik wil een ruststand.

Al dagen lang ben ik samen met de collega's van de afdeling communicatie bezig om onze persvrienden bij te praten en te informeren over de wijze waarop de gemeente Leiden de gladheidsbestrijding aanpakt en hoe het staat met het ophalen van het huisvuil. Erg belangrijk. Helaas is de informatiedichtheid van de krantenartikelen niet zo groot als de antwoorden die wij gegeven hebben. Ik lees dat de voorzitter van de fietsersbond boos is. Ook belangrijk, maar de media als doorgeefluik om inwoners op de hoogte te stellen, dat is verleden tijd. Inwoners van Leiden kunnen wel terecht op gemeente.leiden.nl/over-de-stad/invloed-winterweer, een speciale webpagina.

Over een paar uurtjes ga ik met de trein  weer terug naar huis. Door het witte landschap. Natuurlijk hoop ik dat mijn trein op tijd rijd. Ik begrijp overigens best dat er minder treinen kunnen rijden. En ik begrijp ook hoe moeilijk het is om iedereen, zowel personeel als reizigers, goed geïnformeerd te houden. We moeten ons namelijk wel realiseren dat door de toenemende digitale mogelijkheden de behoefte aan informatie ook is toegenomen. Ik ben opgegroeid in een tijd zonder mobiele telefoon, laat staan mobiel internet. Ik wachtte rustig af. Tot de trein kwam. En die ruststand, die ga ik de komende weken weer zoeken. De verstilde rust van een vol gesneeuwd land.

Oude stempel

Een lange zaterdag . Eerst gewinkeld in Alphen aan den Rijn. Koffie met een appelgebakje bij De Zaak. Standje slow is zo gek nog niet. Volgende week is het al weer kerst. Zoon en manlief hebben de kunstkerstboom opgezet. Goud met rood. Mooi, ahum.

Bij de Mediamarkt ook even een IPad vastgehouden. Een must have of nog niet? Ik wil natuurlijk graag bijblijven. Dat geldt helaas niet voor alle collega´s in het vak. Vrijdag werd ik gebeld door een collega voorlichter die werkt bij de gemeente Den Haag en woont in Leiden. Hij wilde graag weten wat het progamma was van de herovering van De Burcht. Natuurlijk weet ik niet alles uit mijn hoofd. “Staat dat niet op onze website?” vroeg ik hem. “Dat weet ik niet” zei hij. “Ik ben van de oude stempel  en bel dus liever dan dat ik dat op zoek op internet” zei hij blijmoedig. Bijzonder.

De afdeling voorlichting is meer dan 10 jaar geleden al veranderd in een bureau voor communicatieadvies. Geen loket meer voor alle publieks- en persvragen. Jammer dat zelfs vakgenoten dat nog niet door hebben. Je komt ze helaas overal tegen. Die mensen die verandering tegen houden. Omdat ze van de oude stempel zijn.  

Muismat

Adem in, adem uit. Zet je voeten goed op de grond. Contact met de aarde is belangrijk. Of ga op een kussen zitten. Met je billen stevig op de grond. En denk dan aan……tja. Online meditatieles? Dat gaat mij niet lukken.

Hoeveel doe ik eigenlijk online? Informatie zoeken, familiecontacten onderhouden met e-mail en facebook, bankzaken, vakanties boeken, bioscoopkaartjes, schoolresultaten kinderen. Heb ook twee keer een boek bij bol.com gekocht omdat ik precies wist wat ik hebben wilde. Ga echter toch het liefst naar de boekenzaak. En met die e-boeken heb ik toch wel wat moeite. Nee, een webshopper ben ik nog lang niet. Heb al wel heel veel digitale vrienden. Maar dat geheel ter zijde.

Vandaag kwam een collega vragen of ik wel een muismat wil hebben. Nu heb ik een muis die hapert dus zo’n mat leek mij wel een goed idee. Maar niet als gimmick om de introductie van het nieuwe web onder de aandacht te brengen. Een muismat is natuurlijk verre van 2.0. Gek. Het leek mij toch wel handig. Een vrolijke muismat met een kernboodschap. Niks mis met retro.

Op de mat

Vanochtend had ik me zo voor genomen om me nergens druk om te maken. Dat is niet helemaal gelukt. Het ging wel om een kwestie die er toe doet. 

De enige afspraak vandaag had ik met een journalist van het ANP. Interessant om te horen wat er allemaal veranderd is in de loop der jaren. Ik stam nog uit de tijd dat persberichten werden getypt en gekopieerd. Meestal op voorgedrukt papier. Het woord persbericht stond er al op net als een opvallend gekleurde balk of logo. Waarmee je opviel. In die tijd was het heel belangrijk als het ANP je bericht overnam. Je bereik bij de grote Nederlandse dag- en weekbladen was daarmee gegarandeerd. Het werkt nu allemaal anders.

De veranderingen in de communicatie en de journalistiek zijn groot. Het paradigma zender en ontvanger is verdwenen. We leven in een netwerkmaatschappij. Hoor en wederhoor hebben plaatsgemaakt voor blogs en burgerjournalistiek. Gelukkig blijft ook veel hetzelfde. De krant valt nog iedere ochtend op de mat. De eerste actie is dan toch om te kijken; Hoe staan we in de krant? Een belangrijke vraag. Iets waar ik me dagelijks mee bezig hou en zo nu en dan ook druk om maak. Zo nu en dan en morgen.

Leuk overleg

Vandaag in plaats van donderdag mijn roostervrije dag. Boffen. Mis ik lekker het afdelingsoverleg. Om je werk te kunnen doen moet je namelijk wel de tijd krijgen. En niet te vaak gestoord worden. De grootste stoorzenders zijn officieel vastgesteld. Managers en Meetings. Daar ben ik het wel mee eens.

Overigens ben ik niet tegen overleggen in zijn algemeenheid. In gesprek en contact met collega’s kun je informatie uitwisselen, meningen toetsen, ideeën krijgen.  Gisteren had ik zo’n leuk overleg. Met Chris. Ik heb hem verteld waarom ik denk dat hij moet werken aan zijn zichtbaarheid in de organisatie. Niet als doel, maar als middel. Zodat de medewerkers weten wie er achter de plannen staat die straks gaan worden voorgelegd. Dat helpt.

Bijzonder om te bemerken dat mensen bij communicatie meteen in termen van middelen gaan denken. Sta eerst eens stil bij de weg die je wilt gaan, het doel wat je wilt bereiken, het beeld wat je wilt neerzetten, de duiding die je er aan wilt geven. En dan komt pas de vraag of je daarvoor op toernee moet langs te afdelingen, of je korte nieuwsberichtjes op internet moet plaatsen met een duidelijk citaat, of weblogje waarin je je visie deelt, of yammer. Chris, begin volgend jaar praten we verder!

Roodkapje

Lekker. De hele dag niet in de spiegel gekeken, een joggingbroek aangehad en op pantoffels gelopen. Moet kunnen. Uit respect voor mijn medemensen doe ik dat alleen op dagen dat ik geen bezoek ontvang en vanzelfsprekend de deur niet uit ga.

Vandaag natuurlijk wel weer mijn digitale vriendschappen onderhouden. Twitter, facebook, Linked in. Op Twitter blijf je gek genoeg eieren zien. Als ik in een timeline allemaal vriendelijke gezichten zie dan stemt mij dat toch echt een stuk vrolijker. Er zijn mensen die geweldig goede foto’s van zichzelf hebben. Die hebben de tips over personal branding goed begrepen.

Vandaag las ik op Faceboek de volgende bijzondere oproep: Change your facebook profile picture to a favourite cartoon character from your childhood & invite your friends to do the same. Until Monday (Dec. 6) there should be no human faces on Facebook, but an invasion of childhood memories. (For the fight against Children Abuse). De actie slaat zo te zien niet aan. En daar ben ik het denk ik wel mee eens. Natuurlijk ben ik tegen kindermisbruik. Het afleggen van je eigen gezicht komt dichtbij het inleveren van je identiteit. Ik zou ook niet weten wie te kiezen. Bovendien ben ik bang dat Roodkapje nu niet echt bijdraagt aan mijn personal branding.

Voor de zekerheid

De telefoon ging vandaag nauwelijks. Binnen was het lekker warm, buiten koud. Het leek wel of ik in een iglo zat. Melkwit licht kwam door de prachtige hoge ramen van het Leids stadhuis naar binnen. Buiten liepen mensen van de ene winkel naar de andere. Op zoek naar sinterklaascadeautjes.

Ik weet nog dat mijn kinderen een paar jaar lang enkele dagen voor 5 december opeens weer een diep geloof in het bestaan van Sint en Piet vertoonden. En de dag na het heerlijk avondje verkondigden ze vol overtuiging dat ze het heus wel door hadden. Het was meer een kwestie van ‘voor de zekerheid’. Niks mis met een stukje opportunisme. Ouders worden hun leven lang voor de gek gouden. De jongste heeft het nog het langst vol gehouden. Hij vond het heel erg dat hij niet meer in Sinterklaas geloofde.

Is niet meer in Sinterklaas geloven net zo erg als niet meer in God? Het maakt in ieder geval een beetje treurig. Alsof je een goede vriend verliest. Je kunt natuurlijk proberen om ook iedere sabat of zondag weer een rotsvast geloof te vertonen. Er zijn mensen die dat kunnen. Die dat doen. Voor de zekerheid.

Niet zo spannend

Van leuke dingen doen krijg je energie. Dat is waar. Gek genoeg moet je soms ook wel energie hebben om leuke dingen te doen. Mijn herfstdip lijkt wel naadloos over te gaan in de winterdip. Volgend jaar ga ik in een winterslaap. Ik weet het zeker.

Vanochtend werd ik gedwongen uit mijn warme holletje te kruipen. Ik had mijn zoon beloofd om hem naar zijn school in Gouda te brengen. Hij vertelde dat hij vanavond naar het nieuws wilde kijken. Even dacht ik dat hij benieuwd was naar de uitslag van de FIFA-gate. Maar nee. Er zijn bewijzen gevonden dat er buitenaards leven is, meldde hij monter. Spannend, zei ik, gek dat ik dat helemaal heb gemist. Vinden je twittervrienden zeker niet interessant, was de reactie van bijrijdersstoel.

Toen ik bij mijn eerste kopje koffie de volkskrant las zag ik de kop: Geen groen mannetje, maar wel een bijzondere bacterie. In het artikel zag ik dat deze bacterie de sexy naam GFAJ-1 had meegekregen. Verder lees ik dat er geen sprake is van een nieuwe vorm van leven, ….., maar deze ontdekking doet vermoeden dat er nog veel vreemdere organismen kunnen bestaan. Niet zo spannend dus. Hoe vertel ik dit aan Joris? Vanavond op twitter toch maar even zoeken op #GFAJ-1.