Aanbod schept vraag

Woensdag eten we vaak pannekoeken. Heeft altijd iets feestelijks. Vroeger had je frietenfeestjes of de pannekoekenfeestjes. Toen ging ik nog voor de frieten. Maar als ik dit zeg klink ik meteen wel heel oud.

Vandaag heb ik een leuk gesprek gehad met Arjen Stoffels. Hij had vragen over en verbetersuggesties voor de wekelijkse nieuwsberichten over de collegebesluiten van de gemeente Leiden. Een jaar geleden zijn we met deze nieuwsberichten gestart. Nu blijken ze duidelijk in een behoefte te voorzien. De respons is groot. Stoffels geeft aan dat de informatie nog best wat verder mag gaan. Over de context van het besluit, over de achterliggende stukken. Ik ben het daar niet mee eens. Ik ben van mening dat niet alle informatie via dit ene nieuwbericht behoeft te worden aangeboden. Dit voldoet voor de gemiddelde inwoner. De meer geinteresseerden kunnen de verdere info zelf ophalen van de website en het digitale bestuursinformatiesysteem. Gelukkig was Arjen Stoffels net zo tevreden over ons gesprekje als ik. Lees zijn tweet.   

De laatste tijd heb ik wel vaker discussie over de informatie zoals die door de gemeente wordt aangeboden. Meer, vaker, persoonlijk, huis aan huis. Bij voorkeur de mensen over alles pro actief informeren. Uw buren vragen een bouwvergunning aan! Vroeger, in de tijd dat ik nog naar patatpartijtjes ging, fietsten de mensen regelmatig naar het stadhuis en lazen de mededelingen en gemeenteberichten in de publicatieborden aan de muur. Nu kun je (bijna) alles lezen in de stadskrant of op internet. En dan nog is het niet voldoende? Wat vind jij, er is toch ook nog zo iets als een informatiehaalplicht?

Standbeeld

De burgemeester van Hoorn huldigt de gebroeders Saunders. Leuk voor die jongens, hun fans en de mensen in Hoorn. Een mooie kans voor dit leuke stadje om positief in beeld te komen. Op de vraag of Hoorn ook een standbeeld van Ben maakt komt een goed nuchter antwoord van de burgervader. ”Daar moet je wel iets meer voor doen.”  Een verstandige en welbespraakte burgemeester. De huldiging van deze sterren is bij de gemeente Hoorn in goede handen. Ze hebben antwoord op al uw vragen.

Wat moet je eigenlijk doen om als standbeeld te eindigen? Je bent koning of koningin, een beroemde schilder, dichter of voetballer, een groot staatsheer of  legerleider. Of een  held. Helden zijn belangrijk. Helden zijn mensen die werken aan een betere wereld. Ben Saunders is geen held maar heeft net als zijn broer talent. Veel mensen vinden die huldiging dan ook onzin, zo blijkt uit deze poll. Ik ben het daar niet mee eens. Gemeenschappelijke trots is belangrijk. En, ik vind ook dat Ben in potentie een inspirerend voorbeeld voor velen is. De top is bereikbaar en hij laat dat zien.

In 2006 was er een bijzondere actie van ABN Amro Meld je held . Dat eindigde in de huldiging van lokale helden. Mensen die zonder veel ruchtbaarheid doen waarvan zij vinden dat het moet worden gedaan: zorgen voor de lokale samenleving. Ik was deze actie al helemaal vergeten. En veel van de toen gehuldigde helden zullen ook al vergeten zijn. Zo gaat dat. En misschien zijn we over tien jaar Ben Saunders ook vergeten.

Gebakken lucht

Over mijn state of mind vandaag wil ik het eigenlijk niet hebben. Alle dissonanten in mijn hoofd aan de zijkant geparkeerd en de focus op het werk. Het was druk. En soms is dat prima.

Vandaag heb ik mijn baan verkocht. Of liever gezegd, ik heb een baan zoals ik die zelf heb, aan de man gebracht. Een sympathieke man uit Zoetermeer belde omdat hij wat vragen had over de vacature voor senior communicatie adviseur bij de gemeente Leiden.  En ik ben de contactpersoon voor een ieder die vragen heeft. Naast de vragen van wat praktische aard, die ik keurig beantwoord, merk ik dat ik ook mijn enthousiasme voor de stad, de organisatie en de afdeling waar ik werk wil overbrengen. Inderdaad, alsof ik mijn eigen baan aan het verkopen ben.

Een communicatie adviseur is soms echt niet meer en niet minder dan een marktkoopman die zijn waren aanprijst. In de tijd dat het ook nog wel PR heette, kreeg ik de kritiek dat de mensen in mijn beroepsgroep zich vooral bezig hielden met alles mooier maken dan het is. Niet helemaal onwaar. Maar, laten we eerlijk zijn, daar kun je ook flink op afgerekend worden. Ik praat kromme bananen niet recht. Uit principe niet. Het is zoals het is.

Hans, mijn partner, heeft er altijd een groot genoegen in gehad, om wel op een heel bijzonder manier mijn beroep te duiden. Zo kon hij vol vuur aan mijn twee zoons uitleggen dat ik mijn geld wel op een hele rare manier verdien. Ik verkoop, zo bracht hij het verhaal, niet meer en niet minder dan gebakken lucht.  Nou en? Toevallig is dat hartstikke leuk. En na decennia van professionalisering vind ik dat mijn collega’s en ik er echt toe doen. We doen het goed.

Frame

Mijn collega Hester heb ik zojuist een lijst gestuurd met inspiratiebronnen. Ik hou haar creatieve geest graag scherp. De mijne gun ik vandaag wat rust. En misschien komt HET dan vanzelf.

De inspiratiebronnen zijn te vinden op deze pagina van Sigrid van Iersel die ook een boek heeft geschreven over lenig denken.

Met enige stelligheid heb ik mijzelf een jaar geleden beloofd geen communicatieplannen meer te maken. Niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ik er niet in geloof. Ik geloof niet in de papieren tijgers die de niet professionals leidt langs termen als doelstelling, strategie, boodschap, doelgroep, middelen en dat laatste bij voorkeur in een matrix.  Ik geloof wel in planmatige communicatie. Maar dat begint wel met een goed idee. Met een beeld van de weg die je wilt volgen. Met nadenken. Met creativiteit.  En natuurlijk de nodige verstand van zaken en zo mogelijk ervaring. Morgen heb ik die A4tjes voor de cultuurnota vast wel af.

Vandaag ga ik ook nog nadenken over een ultieme frame. Ik verklap niet waarover. Een frame moet je verhullen. Zodra die uitlekt verliest het zijn kracht. Lees maar dit artikel.  Als ik vanaf nu MP Rutte hoor praten over de politietraining in Afghanistan dan weet ik dat dit een frame is. En daardoor lijkt het alsof het geen militaire missie is. Daar is wel goed over nagedacht.

Taartmoment

De kop is er van af. Van 2011. Al weer de tweede werkweek gestart. Vorige week heb ik een goed begin gemaakt om regie te nemen op mijn leven en op mijn werk. Ga ik dat volhouden?

De jaarwisseling lijkt al weer ver achter ons te liggen. Ik verbaas me er nu al over dat mensen me gelukkig Nieuwjaar wensen. Dat voelt al als te laat. Onzin natuurlijk. En ik hoop echt op een gelukkiger jaar dit jaar. De jaarwisseling is in ieder geval goed gegaan. Thuis lag iedereen op een bepaald moment weer veilig met twee ogen en tien vingers in bed. Dat is goed gegaan.

Vandaag heb ik samen met de burgemeester, de collega’s van de gemeente Leiden, vertegenwoordigers van de politie, de brandweer, jongerenwerk en woningcorporaties teruggekeken op het verloop van de jaarwisseling in Leiden. Na jaren van veel onrust en vandalisme was het nu voor het derde jaar in rij weer rustiger dan het jaar daarvoor. Daarvoor is wel een grote inzet nodig. Van mensen en middelen. Je kunt je inderdaad afvragen tot hoe ver het nog maatschappelijk verantwoord is om zoveel algemene middelen te gebruiken voor een veilig verloop van oud en nieuw. Vandaag las ik dat het college van Schiedam al gaat bekijken of ze het afsteken van vuurwerk door particulieren kunnen verbieden. Lees de speech van de burgemeester van Schiedam http://www.schiedam.nl/smartsite.shtml?id=79695.  

In Leiden overheerste vandaag vooral een gevoel van trots en tevredenheid. De doelstellingen zijn gehaald. De aanpak heeft weer gewerkt. Dat voelde als een taartmoment. Waar ik niet op tijd aan heb gedacht. Toch maar een voornemen dan: meer aandacht voor het vieren van successen. Dat lijkt me wel een uitvoerbaar voornemen.